เรื่องราวของฉัน

[Raksngbs]

พวกเราเป็นคนๆหนึ่งที่โดนบูลลี่อยู่บ่อยๆเราเป็นคนเขินอาย ปราศจากความเชื่อมั่น ธรรมดาแล้วส่วนตัวเป็นคนเรียนดีมาตลอด เมื่อขึ้นชั้นมัธยมพวกเรานั้นโดนบูลลี่ในหลายๆเรื่องจากเพื่อนพ้องและคนรอบข้าง จนกระทั่งเราไม่ต้องการที่จะไปสถานที่เรียนหรืออกนอกบ้าน แต่ว่าบ้านก็ไม่ใช่ที่ที่ยอดเยี่ยมเนื่องจากว่าครอบครัวมักจะว่ากล่าวและไม่ให้กำลังใจเลย ย้อนไปตอนเราอายุ12พวกเราถูกทิ้งให้อยู่บ้านคนเดียวหลายวันด้วยเหตุว่าแม่ไปเฝ้าตาที่ป่วยที่โรงหมอ เราเริ่มรู้สึกว่าไม่มีผู้ใดต้องการเราเลย พอเพียงถึงช่วงปิดภาคเรียนเราเริ่มมีอาการใจลอย ไม่ค่อยพูด ไม่ได้สนใจคนรอบข้าง แต่ละวันเราก็เล่นเพียงแค่โทรศัพท์ไม่ค่อยกินข้าว เราอยู่อย่างนั้นติดต่อกันเป็นเวลานาน แม้กระนั้นเมื่อแม่มีความคิดเห็นว่าเราเริ่มเปลี่ยนไป แม่ก็พูดว่าเราติดแต่โทรศัพท์ไม่สนใจการศึกษาเล่าเรียนถึงได้ทึ่มอยู่อย่างนี้ พวกเรารู้สึกเศร้ามากมายที่แม่ไม่เคยคิดจะปลอบประโลมใจพวกเราเลย เมื่อเปิดเรียนพวกเราก็ท้อสำหรับในการเรียนมากแต่ว่าก็ยังเรียนได้ไม่มีปัญหาอะไร พวกเราไม่สนใจคนที่บูลลี่จนเขาเลิกบูลลี่กันไป ในคาบสังคมเราไล่ตรวจงานจนกระทั่งมีความคิดว่าครบแล้ว แม้กระนั้นเมื่อตรวจเรามีงานหนึ่งที่ยังไม่เสร็จพวกเราทำเพียงข้อเดียวเมื่อครูถามคะแนนเราบอกอาจารย์ว่าได้1คะแนน เราที่ปกติแล้วไม่เคยถูกคุณครูว่ารุนแรงก็ได้โดนครูติว่า "คุณใช้สมองหรือคิด คนอะไรจะโง่ขนาดนี้" พวกเรารู้สึกเศร้า  จนเกือบจะร้องแม้กระนั้นเราก็เก็บอาการไว้สหายก็พากันหัวเราะพวกเรา แล้วหลังจากนั้นเราก็ไม่เคยทราบควรทำยังไงกับชีวิต จนถึงปัจจุบัน

บทความจาก [url=https://servicevip789.wixsite.com/storyblogforyou]storyblogforyou[/url]